Urodził się 15 października 1862 r. w Kościerzynie w rodzinie nauczyciela, Ignacego i Anny z Pianowskich. Już jako uczeń gimnazjum a później student medycyny w Gryfii należał do tajnych organizacji polskich. Po ukończeniu studiów, ożenił się w 1892 r. z Antoniną Lubiejewską. Pochodziła ona z bogatej rodziny powiązanej z arystokracją. Wkrótce po tym wrócił z małżonka już jako doktor medycy do rodzinnego miasta. Tutaj kupili kamienicę na Rynku (nr 17).  

Już jako młody lekarz działał w wielu pro polskich towarzystwach i organizacjach często popadając w konflikty z niemieckimi władzami. Był m. in. członkiem zarządu Związku Polsko-Katolickich Towarzystw Ludowych. Na początku XX w. działał także w strukturach organizacji „Straż”, która miała pełnić funkcję podziemnego rządu polskiego. W latach 1918-1919 był organizatorem licznych wieców, na których domagano się usunięcia rządów niemieckich z Pomorza. Po odzyskaniu niepodległości włączył się w organizowanie życia publicznego w mieście. Zorganizował m. in. służbę zdrowia w powiecie kościerskim. Przez długi okres piastował stanowisko lekarza powiatowego. W latach 20-tych był członkiem, a także przewodniczącym kościerskiej Rady Miejskiej. Zmarł 16 kwietnia 1931 r. w Kościerzynie. Jego grób znajduje się w rodzinnym mieście na starym cmentarzu. Za swoją działalność został odznaczony przez władze kraju Złotym Krzyżem Zasługi oraz prawdopodobnie orderem Polonia Restituta.

Honorowe Obywatelstwo Miasta Kościerzyny Rada Miejska nadała dr. Pellowskiemu 9 listopada 1928 r. Swoistym uzasadnieniem decyzji radnych może być treść artykułu opublikowanego po śmierci doktora. Napisano wtedy m. in.: Już jako uczeń gimnazjalny a później student należał ś. p. Pellowski do tajnych organizacji polskich, które w duszach młodzieńczych kultywowały gorąco partjotyzm, tudzież budziły nadzieje lepszej przyszłości. Osiadłszy jako lekarz w rodzinnem Swem mieście, Kościerzynie, oddał się ś. p. Dr Pellowski pracy społecznej i narodowej i na tem polu położył niezwykłe zasługi. Odznaczając się wielką odwagą cywilną i śmiałością przekonań bronił ś. p. Pellowski polskiego charakteru miasta wchodząc z tego powodu w częste z niemcami konflikty. Jako gorący patrjota a przytem człowiek wierzący głęboko w sprawiedliwość Opatrzności Bożej wierzył ś. p. Pellowski głęboko w niepodległość Polski i tę swoją wiarę ku pokrzepianiu serc głośno i otwarcie wypowiadał (...) Ta jego wiara i gorący patrjotyzm zostały sowicie nagrodzone bowiem doczekał się wolnej i niepodległej Ojczyzny, tudzież za swoje zasługi został przez Rząd Polski nagrodzony, Złotym Krzyżem Zasługi (...) Żegnając tem krótkiem wspomnieniem nieodżałowaną pamięć zmarłego kończymy je serdecznem życzeniem: Niechaj pamięć Twoja, zacny obywatelu i dobry Synu Ojczyzny, żyje jak najdłużej w sercach współbraci i niech ta ziemia polska, którąś tak ukochał i której wytrwaleś bronił lekką będzie.